ابروها صورت را قاب می کنند. اگر ابروهای زیبای خود را از دست بدهید، کل ظاهر شما می تواند تغییر کند. آیا می دانستید شرایط مختلفی وجود دارد که می تواند منجر به از دست دادن موقت یا دائمی ابروها شود؟ اگر از داروهایی استفاده کنید که رشد مو را متوقف می کند، مانند شیمی درمانی، ممکن است موها و تارهای ابرو و مژه تان را از دست بدهید. یا اگر یک بیماری پوستی دارید که باعث التهاب قابل توجهی در آن ناحیه می شود، موها در پاسخ به آن مشکل دچار ریزش می شوند. برخی از شرایط هورمونی یا غدد درون ریز نیز می توانند فولیکول های مو در این ناحیه را تخریب کنند. عفونت ها و برخی بیماری های خودایمنی نیز ممکن است منجر به ریزش مو و ابرو شوند. در ادامه این مطلب قصد داریم انواع ریزش ابرو و راهکارهای درمان آن را مورد بررسی قرار دهیم.

انواع دلایل ریزش ابرو

ریزش ابرو انواع مختلفی دارد. در زیر لیستی از شناخته شده ترین شرایطی که ممکن است منجر به از دست دادن ابروها شود، آورده شده است. اگر در این وضعیت گرفتار شدید، با متخصص پوست خود مشورت کنید. ممکن است راهکاری وجود داشته باشد که بتوانید در خصوص درمان ریزش ابرو انجام دهید.

ریزش ابرو بر اثر بیماری غدد درون ریز

یکی از بارزترین مقوله ها در خصوص ریزش ابرو، شرایطی است که بر تعادل هورمونی ما تأثیر می گذارد و مطمئناً ممکن است منجر به ریزش مو در ناحیه ابرو شود. این ممکن است به دلیل شرایط داخلی مانند بارداری و بیماری تیروئید یا استفاده از داروهایی مانند قرص های ضد بارداری باشد. خوشبختانه، رسیدگی به این وضعیت و مراجعه به پزشک اغلب منجر به رشد مجدد مو می شود.

ریزش ابرو بعد از کاشت

ریزش ابروی کاشته شده می تواند علل مختلفی داشته باشد. یکی از این علت ها، ضعف ابروهای کاشته شده است. ممکن است متخصص در حین کاشت از بانک مویی استفاده کند که ضعیف است و قدرت رشد و افزایش ندارد. در نهایت چند روز بعد از کاشت دچار ریزش می شود. البته گفته می شود که این ریزش ممکن است طبیعی باشد و نتیجه واقعی عمل کاشت ابرو بعد از حدود یک سال نمایان می شود.

یک دلیل دیگر ریزش ابرو بعد از کاشت، عدم مراقبت های لازم بعد از عمل است. کاشت ابرو یک نوع عمل جراحی است که دوران نقاهت و نیاز به رسیدگی دارد. در نتیجه اگر توصیه های پزشک خود مبنی بر مراقبت های بعد از آن را به خوبی عمل نکنید، ممکن است نتیجه لازم را دریافت نکنید.

در آخر، انجام کاشت ابرو در کلینیک نامعتبر و توسط افراد غیر حرفه ای نیز ممکن است عامل دیگر ریزش ابرو بعد از کاشت باشد. سعی کنید قبل از عمل درباره مهارت و تخصص پزشک مورد نظرتان اطلاعات لازم را کسب کنید تا بهترین نتیجه به دست بیاید.

ریزش ابرو می تواند دلایل مختلفی داشته باشید که یکی از آنها کاشت است. برخی افراد برای پرپشت شدن ابروها و خوش حالت تر شدن آن اقدام به کاشت ابرو می کنند ولی با ریزش مواجه می شود. در بسیاری موارد ریزش ابرو بعد از کاشت، طبیعی بوده و نتیجه واقعی بعد از یک سال مشخص می شود.

ریزش ابرو بعد از میکروبلیدینگ

انجام میکروبلیدینگ به خودی خود باعث ریزش ابرو نمی شود. مگر این که برای انجام آن به مراکز نامعتبر و اشخاص مبتدی مراجعه کنید. از جمله مهمترین عللی که ممکن است ریزش ابرو بعد از هاشور را تجربه کنید، می توان به فشار دست بیش از حد پیگمنت آرتیست اشاره کرد که منجر به آسیب فولیکول ها و توقف رشد آن ها می شود. همچنین ممکن است از مواد و رنگ تاتوی بی کیفیت استفاده شود که به مرور زمان ریشه ابروها را سست کرده و باعث ریزش ابرو می شود.

ریزش ابرو عصبی

مسائل روحی و روانی به ریزش موی ابرو دامن می زند. اگر اخیراً یک رویداد آسیب زا مثل استرس و اضطراب شدید یا تغییر سبک زندگی را تجربه کرده اید، ممکن است علت اصلی ریزش موی ابروهای شما باشد.

ریزش ابرو و مژه

ریزش ابرو و مژه به طور همزمان می تواند علل مختلفی داشته باشد. برخلاف ریزش مو طبیعی، ریزش ابرو و مژه خیلی مرتبط با ژنتیک نیست. این عارضه می تواند به دلیل ابتلای فرد به بیماری آلوپسی آرئاتا یا ریزش موی سکه ای باشد. در این بیماری ممکن است فرد هم دچار ریزش موی سکه ای شود و هم بخشی از تارهای مژه و ابروهایش را از دست بدهد. یا حتی ممکن است فقط ابروها و مژه ها دچار ریزش شوند.

عوامل دیگری نیز روی ریزش ابرو و مژه تاثیرگذارند که از جمله آنها می توان به استرس، کم خونی، تغذیه نامناسب، مصرف دارو، اختلالات تیروئید و … اشاره کرد. استفاده بی رویه از لوازم آرایشی یا مصرف محصولات تاریخ گذشته نیز منجر به ریزش تارهای این ناحیه می شود.

ریزش ابرو در شیمی درمانی

 شیمی درمانی بر تولید بسیاری از انواع سلول تأثیر می گذارد و این فقط شامل سلول های سرطانی نیست. به همین دلیل است که بسیاری از این درمان ها منجر به ریزش موی موقت می شود. از جمله رایج ترین عوامل شیمی درمانی که می توانند باعث ریزش مو شوند، می توان به سیکلوفسفامید، بلئومایسین، داونوروبیسین، متوترکسات و … اشاره کرد.

ریزش ابرو بر اثر سرطان

سرطان چه به صورت موضعی رشد کند و چه در پوست گسترش یابد، ممکن است منجر به ریزش مو شود. گاهی اوقات این به صورت یک رشد سطحی آشکار ظاهر می شود (مخصوصاً در مورد سرطان پوست)، و گاهی اوقات ممکن است به شکل یک توده ضخیم بروز یابد، مانند زمانی که سلول های لنفوم یا لوسمی به بافت عمیق تر نفوذ می کنند. از جمله سرطان هایی که منجر به ریزش مو می شوند می توان به موارد زیر اشاره کرد:

لوسمی کوتیس (حالتی که در آن لوسمی از جریان خون به پوست سرایت می کند)، سرطان پوست موضعی، سارکوم کاپوزی و میکوسیس فانگویدز از سلول های سرطانی هستند که منجر به ریزش مو و ابروها می شوند.

سرطان و شیمی درمانی دو عامل مهم ریزش ابرو هستند. در اغلب مواقع ریزش ابروی ناشی از این موارد بعد از گذشت چند وقت بهبود یافته و رشد آن به حالت عادی بر می گردد.

ریزش ابرو بر اثر عفونت

شرایط عفونی می توانند مستقیماً بر فولیکول مو یا ساقه مو تأثیر بگذارند یا چنان التهابی در ناحیه ایجاد کنند که به معنای واقعی کلمه، موها نابود شوند. ریزش موی تکه تکه نشانه واضحی از مشکلاتی مانند سیفلیس است. نفوذ عفونت در عمق پوست، مانند آنچه در بیماری هانسن رخ می دهد، می تواند فولیکول های مو را از مسیر خارج کند و منجر به ریزش شود. شایع ترین عفونت هایی که باعث ریزش مو می شوند شامل موارد زیر هستند:

• عفونت های قارچی: این نوع عفونت می تواند در نواحی صورت بروز یابد و معمولا منجر به ریزش موی موقت می شود.
• شپش: خارش ناشی از شپش مو، ابرو و مژه می تواند باعث ریزش آن ها شود.
• بیماری هانسن معروف به جذام: این بیماری نیز به ناحیه ابرو نفوذ کرده و باعث ریزش و نازک شدن تارهای ابرو می شود.
• سیفلیس: این بیماری مقاربتی در مراحل پیشرفته تر می تواند منجر به ریزش مو شود.

تاثیر اختلالات خودایمنی

تعریف بیماری خودایمنی این است که بدن به اشتباه بافت متعلق به خود را از بین می برد. به عبارت دیگر، بدن اساساً فکر می کند که یک میکروب وجود دارد و برای خلاص شدن از شر آن شروع به آسیب رساندن به خود می کند. بیماری های خودایمنی در دسته وسیعی هستند و تشخیص های زیادی را در بر می گیرند. در اینجا به چند موردی که می توانند منجر به ریزش مو شوند اشاره می کنیم.

• لوپوس اریتماتوز: همه بیماری های خودایمنی می توانند مو را در معرض خطر قرار دهند. التهاب پوست به دلیل انواع شرایط شبه لوپوس ممکن است منجر به ریزش موی تکه‌ ای شود.
• آلوپسی آرئاتا: در این حالت، مو به طور خاص توسط بدن برای تخریب هدف قرار می گیرد. یک وضعیت تصادفی که در آن هر مو به طور بالقوه در معرض خطر است.
• ویتیلیگو: این بیماری که در آن سلول ‌های رنگ‌ ساز پوست از بین می ‌روند، ممکن است به اندازه ‌ای التهاب ایجاد کند که به طور تصادفی باعث ریزش مو نیز شود.

تاثیر اختلالات نفوذی بر ریزش ابرو

این مجموعه ای از شرایط است که همگی یک ویژگی مشترک دارند. همه آنها محیطی را در درم (بخش پایینی پوست) ایجاد می کنند که توانایی فولیکول مو را برای رشد کاهش می دهد.

• آلوپسی موسینوزیس: اختلالی که در آن ماده چسبناکی به نام موسین به نواحی عمیق ‌تر پوست نفوذ می‌ کند و منجر به ریزش مو می ‌شود.
• اختلالات اسکلروزان: اسکلرودرمی، مورفیا و لوپوس اریتماتوز دیسکوئید از جمله این اختلالات هستند که منجر به ریزش مو و ابرو می شوند.
• اسکارها: به خصوص کلوئیدهای بزرگ که راه را برای رشد فولیکول های مو می بندند.

ریزش ابرو بر اثر مصرف دارو

برخی افراد نسبت به مصرف بعضی داروها واکنش های غیرعادی نشان می دهند که ریزش مو جزئی از آن است. اگر دارویی باعث ریزش مو شود، ابروها نیز مانند هر موی دیگری تحت تأثیر قرار می گیرند. در اینجا برخی از دسته بندی های کلی داروهایی که منجر به ریزش مو می شوند آورده شده است:

• داروهای ضد فشار خون: پروپرانولول، آتنولول، کاپتوپریل، کلونیدین
• داروهای ضد افسردگی/ روان پریشی/ تثبیت کننده های عاطفی: پروزاک، لیتیوم، هالدول، آمی تریپتیلن، سینکوان (دوکسپین)، ایمی پرامین
• داروهای تشنج: فنی توئین (دیلانتین)، فنوباربیتال، والپروئیک اسید

در کنار برخی بیماری ها، مصرف برخی داروها نیز منجر به ریزش ابرو می شود. داروهای مربوط به ضد فشار خون، تشنج و ضد افسردگی از جمله این موارد هستند. در صورت مشاهده هر گونه ریزش ابرو ناشی از مصرف این داروها، به پزشک خود اطلاع دهید.

تاثیر مصرف بیش از حد ویتامین

مصرف بیش از حد هر چیز منجر به بروز صدماتی در بدن می شود. مصرف بیش از حد ویتامین های خوراکی می تواند یک مشکل واقعی در پوست یا ریزش مو ایجاد کند. در ادامه به برخی از ویتامین هایی که مصرف بیش از حد آن ها منجر به ریزش مو و ابرو می شوند اشاره می کنیم

• اسید نیکوتینیک: ویتامین  B
• ویتامین  A: این امر در مورد مشتقات آن مانند آکوتان، آسیترتین، سوریاتان و غیره نیز صدق می کند.

همچنین مصرف بیش از حد برخی داروهای ضد التهابی باعث ریزش ابرو می شود. از جمله این داروها عبارتند از:

• ناپروکسین: مانند  Naprosyn، Alleve  و غیره.
• ایبوپروفن: مانند موترین، ادویل و غیره.
• استامینوفن: مانند تیلنول.

کمبود تغذیه ای

بدن شما به مصرف انواع مواد مغذی و سالم مثل کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها، اسیدهای آمینه، ویتامین ها و مواد معدنی نیاز دارد. از آنجایی که برخی از این مواد مغذی رشد سریع مو را حفظ کرده و بر آن تأثیر می‌گذارند، کمبود هر یک از آنها می ‌تواند منجر به ریزش مو شود. به عنوان مثال، کمبود ویتامین های C، E، B-12، D، آهن، سیستئین و یا اسیدهای چرب امگا 3 می تواند باعث ریزش مو، از جمله ابروها شود.

درماتیت و ریزش ابرو

بیماری های پوستی مانند اگزما و پسوریازیس، می توانند در رشد مو اختلال ایجاد کنند. هر نوع درماتیت می تواند فولیکول های مو را از رشد طبیعی متوقف کند یا منجر به ریزش شود.

بیماری تیروئید

غده تیروئید که در جلوی گلو قرار دارد، هورمون هایی تولید کرده که متابولیسم شما را تنظیم می کند. هنگامی که هورمون بیش از حد یا خیلی کم تولید شود، فرآیندهای طبیعی بدن شما از جمله رشد مو دچار اختلال می شود.

تاثیر کندن بیش از حد موها در ریزش ابرو

این عمل باعث آسیب جزئی به فولیکول می شود که می تواند منجر به عدم رشد مو در آن نقطه شود. یعنی اگر شما زیر ابروهایتان را با موچین بردارید، احتمال این که در آینده رشد آن ناحیه از موها متوقف شود بسیار زیاد است.

تاثیر افزایش سن

معمولاً از دهه 40 زندگی، توقف رشد موهای ما شروع می شود. زیرا سطح استروژن در زنان و تستوسترون در مردان کاهش می یابد و در هر دو صورت ممکن است شروع به نازک شدن مو در پوست سر و ابرو کنند.

ریزش ابرو در بارداری

برخی از زنان ممکن است به دلیل استرس یا شوک، نازک شدن و ریزش مو را تجربه کنند. این وضعیت تلوژن افلوویوم نامیده می شود و تعداد کمی از زنان را در دوران بارداری تحت تاثیر قرار می دهد.

سه ماهه اول بارداری ممکن است بدن تحت فشار باشد؛ زیرا تعادل هورمون ها به طور چشمگیری تغییر می کند تا از کودک در حال رشد حمایت کند. استرس ممکن است تعداد بیشتری از موهای سر شما را وارد فاز تلوژن یا «استراحت» چرخه رشد مو کند. بنابراین، به جای ریزش متوسط ​​100 تار مو در روز، ممکن است 300 تار مو در روز از دست بدهید.

ریزش مو به دلیل تغییرات هورمونی ممکن است بلافاصله اتفاق نیفتد. در عوض، ممکن است دو تا چهار ماه طول بکشد تا متوجه نازک شدن موهای خود شوید. این وضعیت معمولا بیش از شش ماه طول نمی کشد و منجر به ریزش موی دائمی نمی شود.

ریزش ابرو ممکن است در برخی خانم های باردار بروز پیدا کند. معمولا این عارضه با وجود بیماری زمینه ای دیگر شیوع بیشتری پیدا می کند. مثلا اگر شخص باردار به کم کاری تیروئید یا کم خونی دچار باشد، احتمال ریزش تارهای ابرو در او بیشتر است.

علاوه بر این، اگر شما حین بارداری بیماری زمینه ای نیز داشته باشید، ممکن است ریزش ابرو شدیدتری را تجربه کنید. این بیماری ها شامل موارد زیر هستند:

اختلالات تیروئید

تشخیص اختلالات تیروئید، مانند پرکاری تیروئید یا کم کاری تیروئید، ممکن است در دوران بارداری دشوار باشد. از بین این دو بیماری، کم کاری تیروئید شایع تر است و برخی را تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از علائم کم کاری تیروئید، ریزش مو همراه با گرفتگی عضلات، یبوست و خستگی مزمن است. حدود 1 نفر از هر 20 زن ممکن است پس از تولد نوزاد دچار مشکلات تیروئیدی (تیروئیدیت پس از زایمان) شود. در همه موارد، مشکلات تیروئید معمولاً با آزمایش خون تشخیص داده می شود.

کمبود آهن

کمبود آهن زمانی اتفاق می افتد که شما گلبول های قرمز کافی برای رساندن اکسیژن به بافت های مختلف بدن ندارید. این می تواند باعث نازک شدن موها به همراه علائم دیگری مانند خستگی، ضربان قلب نامنظم، تنگی نفس و سردرد شود.

زنان باردار در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به کم خونی ناشی از فقر آهن هستند، به خصوص اگر حاملگی آنها نزدیک به هم باشد، چندقلو باردار باشند یا تهوع صبحگاهی شدید داشته باشند. این وضعیت با آزمایش خون نیز قابل تشخیص است.

در حالی که ریزش مو با این شرایط دائمی نیست، ممکن است تا زمانی که سطح هورمون یا ویتامین به محدوده طبیعی بازگردد، موهای شما به ضخامت طبیعی خود برنگردند.

درمان ریزش ابرو و مو در زمان بارداری

ریزش مو در دوران بارداری و بعد از آن ممکن است نیاز به درمان خاصی نداشته باشد. معمولاً با گذشت زمان خود به خود برطرف می شود. پزشکان گاهی اوقات ماینوکسیدیل (روگین) را در صورتی که رشد مو به سطوح قبلی بازنگردد تجویز می کنند. اما این دارو برای استفاده در دوران بارداری بی خطر نیست و ممکن است عوارضی را به دنبال داشته باشد. پس هرگز این دارو را خودسرانه مصرف نکنید. در مورد شرایطی مانند کم ‌کاری تیروئید یا کم‌ خونی فقر آهن، مراجعه به پزشک می تواند رشد موهای سر و ابرو را به شرایط نرمال بازگرداند.

راهکارهای کلی برای درمان ریزش ابرو

ماینوکسیدیل (Rogaine) یک داروی بدون نسخه و موضعی است که برای مردان و زنان مورد استفاده قرار می گیرد. مصرف این دارو طی چند ماه می تواند رویش موهای شما را به حالت عادی بازگرداند. همچنین کورتیکواستروئیدها به صورت موضعی، تزریقی یا قرصی می توانند برای درمان آلوپسی آره آتا، اگزما، درماتیت یا پسوریازیس با کاهش التهاب و پاسخ ایمنی استفاده شوند.

طب سوزنی ممکن است برای تسکین آلوپسی آره آتا، احتمالاً با کاهش حملات به پیاز فولیکول مو و تحریک گردش خون، عمل کند. به علاوه روغن کرچک یک درمان خانگی طولانی مدت برای رشد مو است. ممکن است فولیکول های مو را تحریک کند و باعث رشد مجدد آن شود.

آنترالین که معمولا برای درمان پسوریازیس استفاده می شود، یک ضد التهاب و مشتق طبیعی آنتراکینون است. اغلب برای کسانی که ریزش موی ابرو ناشی از یک فرآیند التهابی دارند، تجویز می شود. همچنین مکمل های غذایی با آنتی اکسیدان ها، اسیدهای چرب امگا 3 و اسیدهای چرب امگا 6 در برابر ریزش مو در زنان و احتمالاً در مردان نیز موثر است.

روش های پیشگیری از ریزش ابرو

گاهی اوقات می توان از ریزش ابرو قبل از شروع آن جلوگیری کرد. در مورد انجام آزمایش خون با پزشک خود صحبت کنید تا مشخص شود اگر کمبودهایی دارید برطرف شوند.

مقدار زیادی پروتئین بدون چربی، میوه ها و سبزیجات مصرف کنید. راه هایی برای آرامش و کاهش استرس پیدا کنید. ماساژ و مدیتیشن بهترین گزینه ها برای رهایی از استرس و افزایش گردش خون هستند.

اگر دچار ریزش ابرو هستید، از برداشتن بیش از حد آنها با موچین خودداری کنید. همچنین سعی کنید از مواد شیمیایی مثل رنگ و دکلره روی ابروها استفاده نکنید. در صورتی که تمایل به رنگ کردن ابروها دارید، قبل آن از وازلین استفاده کنید.

برای درمان خانگی ریزش موهای ابرو از روغن کرچک استفاده کنید. همچنین مصرف مواد مغذی و غذاهای آنتی اکسیدان و اسیدهای چرب را افزایش دهید. برای درمان بدون نسخه این عارضه نیز می توانید از ماینوکسیدیل استفاده کنید. مصرف رنگ و دکلره روی ابروها را کنار بگذارید و هر سال آزمایش دهید تا کمبودهای بدن شما مشخص و درمان شوند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر ریزش ابرو دارید، باید به پزشک مراجعه کنید تا علت آن را مشخص کند. ریزش ابرو می تواند علائم دیگری را مشخص کند و پزشک آزمایش‌های مناسب را برای تشخیص بیماری زمینه‌ ای تجویز خواهد کرد. پس از مشخص شدن نوع بیماری، درمان مورد نظر شروع می شود تا ریزش ابرو برطرف شود.

سخن آخر

ریزش ابرو می تواند دلایل مختلفی داشته باشد که در این مطلب به شایع ترین آنها پرداختیم. برای این که درمان ریزش ابرو بهترین نتیجه را بدهد، باید ابتدا نوع آن تشخیص داده شود. اما برای این که از ریزش موهای ابرو در امان بمانید، راهکارهای پیشگیری مثل عدم مصرف غذاهای فرآوری شده، مصرف مواد غذایی مغذی، عدم برداشتن بیش از حد ابروها و همچنین رنگ و دکلره نکردن ابروها وجود دارد.